نمی دانم

نمی دانم تا به حال برای خودتان اتفاق افتاده است یا نه؟ یا در جمعی بوده اید که دوستانتان اینگونه برخورد کنند؟ مثلا زمانی را که از کنار یک ماشین آن چنانی می گذشتید و یا از کنار خانه های کاخ گون عبور می کردید، چشمانتان به آن خیره شده باشد. بالاخص در این دوران که پیشرفت روز افزون تکنولوژی باعث به وجود آمدن و ساخت ساختمان های زیبا و وسایل نقلیه عجیب و غریب شده است.ماشین هایی و ساختمان ها و وسایلی که گاهی مردم را برای دقایقی مدهوش خود می کند و برای لحظاتی آنها را هیپنوتیزم می کند.
اما سوال این است که آیا اینگونه نگاه ها اشکال دارد؟ آیا دین، ما را به اینگونه نگاه ها سفارش می کند، یا اینکه ما را از اینگونه نگاهها برحذر می دارد؟ برای پاسخ به این سوال می توان با یک مراجعه به قرآن پاسخ منطقی برای آن بدست آورد.
خدای متعال در سوره مبارکه "طه" آیه 131 اینگونه می فرماید: "وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْکَ إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فيهِ وَ رِزْقُ رَبِّکَ خَيْرٌ وَ أَبْقى." (دیدگانت را به آنچه برخی از اصناف آنان را بهره مند کردیم مدوز ، [ آنچه به آنان داده ایم ] شکوفه [ بی میوه و زیور و زینت ] دنیاست تا آنان را در آن بیازماییم ، و رزق پروردگارت بهتر و پایدارتر است. )
به راستی که این آیه بسیار زیباست، اگر کمی به آن دقت کنیم می توانیم به این نکته پی ببریم که خدای متعال همگان را از نگاه های خاص به متاع و تمتعات دنیایی برحذر داشته است و این تمتعات(هر چه که هست: از خانه و.... ) را شکوفه های زندگی دنیوی می نامد که زودگذر و فانی است، و آنها را تنها وسیله آزمایش این افراد قلمداد می کند. اما در عوض آنچه نزد پروردگار وجود دارد، که همان تمتعات اخروی است را بهتر و باقی تر از اینها بر می شمرد.
پس چه خوب است که ما از این پس به این نعمت ها و تمتعات مصنوع دست بشری به چشم ابزاری و زودگذر و فانی بنگریم و انسانیت خود را برای بدست آوردن اینها نفروشیم و بدانیم که ارزش انسان فرای اینها است و همانگونه که مولای متقیان فرمودند: "قِیمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا یُحْسِنُهُ"(نهج البلاغه، حکمت 81) "ارزش هر انسانی به اندازه چیزی است که دوست می‌دارد." یعنی ارزش هر کسی به آن چیزی است که دوست می دارد، حال انسان باید ببیند به چه چیزی علاقه دارد، به ماشین، ساختمان و .... یا به خدا